Pan od muzyki - reż. Christophe Barratier

Witam ponownie ! 😄

Tym razem chciałabym Was zapoznać z filmem pod tytułem Pan od muzyki reżyserii Christophe Barratier. Jednak trochę w innej formie - porównania dwóch typów nauczyciela. Pierwszym z nich będzie tytułowy pan od muzyki, czyli Clement Mathieu (Gérard Jugnot), drugim zaś dyrektor Rachin (François Berléand).

Pierwszy jest życzliwy, pomocny, spokojny, zaś prowadzący placówkę jest gburowaty, nieuprzejmy, nerwowy. Zauważmy, że obydwaj są w tym samy otoczeniu. Mają styczność z tymi samymi ludźmi, dlatego nie można powiedzieć, że przyczyną odmienności jest środowisko. Ci dwaj mężczyźni zostali postawieni przed tym samym, surowym gronem młodych chłopców. Jednakże Clement Mathieu podszedł do nich z cierpliwością i dobrocią w sercu. Zechciał ich poznać, zagłębić się w ich myśli. Natomiast dyrektor uznał, że najlepszym sposobem na wychowanie urwisów będzie ich bicie, zamykanie w samotności, lub prace na rzecz szkoły. Nigdy nie zechciał poznać nawet jednego z nich.

Z niemalże finałowej sceny dowiadujemy się, że wpływ na tę różnicę podejścia do młodzieży miało powołanie. Mathieu był niespełnionym artystą i cieszył się, że swoją pasją może dzielić się z młodymi, którzy jak na przykład Pierre Morhange (postać grana przez Jeana-Baptiste Maunier ) byli bardzo utalentowani. Inni uczniowie musieli trenować swoje umiejętności wokalne, ale nie przeszkadzało im to, ponieważ czuli więź, mieli poczucie, że są w gronie ludzi, którzy ich akceptują. Clement Mathieu dawał im bezpieczeństwo. Niestety dyrektorowi Rachinowi zabrakło tego powołania. Nieustannie karał uczniów. Nigdy nie chciał ich słuchać. Zdarzało się, że karał nie tego, co trzeba, bo było mu obojętne kogo bije. W pewnych momentach filmu uważam, że jemu zadawanie bólu sprawiało przyjemność. Jest on sadystą, który całą swoją frustrację i niespełnione ambicje wyżywa na chłopcach. Chociaż trudno mówić w jego przypadku o jakichkolwiek aspiracjach skoro kradł zasługi swoich pracowników. Mam na myśli scenę, kiedy powiedział hrabinie, że to on zainicjował chór, dzięki czemu miał zostać później oznaczony. Jeśli wspomnieć jeszcze o bezpieczeństwie z jego strony to nie było na to szans, ponieważ wystarczyło, że spojrzał na któregoś z chłopców, a już się obawiali kary, nawet jeśli nie zrobili niczego złego.

Bardzo miłą i wręcz wskazaną cechą nauczyciela jest poczucie humoru. Mathieu posiadał je. Gdy drwiono z niego, on potrafił zachować dystans. Jeśli Pierre narysował go prześmiewczo on zrobił to lepiej, ale z dodatkiem, który również miał go w pewnym stopniu ośmieszyć – nosem klowna. Gdy chłopcy śpiewali wulgarną rymowankę na jego temat, a przyłapał tylko jednego to nie ukarał go, a kazał mu zaśpiewać jeszcze raz, ale poprawnie, czego chłopiec nie potrafił zrobić, więc nauczyciel zaczął ich edukować w tym kierunku. O dyrektorze placówki nie można powiedzieć, że miał poczucie humoru. Był on bardzo punktualny i trzymał się formalności. Nie rozumiał żartów i ich nie lubił. Był moment, kiedy w swoim gabinecie zrelaksował się i pozwolił sobie na zabawę (rzucanie papierowym samolotem), lecz gdy usłyszał rymowankę na swój temat, jak niegdyś Mathieu, bardzo się zdenerwował i uznał, że najlepszą karą będzie zlikwidowanie chóru – dzieła, które zdyscyplinowało chłopców.

Pan od muzyki zawsze bronił swoich uczniów. Uważał ich nawet za swoje dzieci, co wiązało się z odpowiedzialnością, od której nigdy nie uciekał. Podczas pobytu Mondaina (Grégory Gatignol), rudego recydywisty starał się pracować nad jego charakterem. Niestety dostał za mało czasu, by móc jakkolwiek pozytywnie na niego wpłynąć. Tym bardziej, że Rachin uwielbiał karać i wreszcie miał swojego "kozła ofiarnego", na którym mógł wyładować całą swoją złość. Ale nie wolno zapominać, że przemoc rodzi przemoc, o czym dyrektor przekonał się na własnej skórze. 

Na pewno obydwa typy nauczycieli zapadły w głowach uczniów na lata. Jednakże w zupełnie inny sposób.